شنی که آب را تصفیه می کند!
ایسنا: به نقل از فیز، مهندسان “دانشگاه کالیفرنیا، برکلی”(UC Berkeley)، نوعی ماسه پوشیده از مواد معدنی ابداع کرده‌اند که می تواند فلزات سمی مانند سرب و کادمیم را از آب جذب کند.
شاید این ماده که توانایی از بین بردن آلاینده‌های آلی مانند “بیسفنول ای”(Bisphenol A) را دارد، بتواند به شهرهایی که با ” آب طوفان “(stormwater) محبوس شده اند، کمک کند تا از مزایای این منبع فراوان اما کم مصرف آب بهره مند شوند.
آب طوفان، به آبی گفته می شود که از رخدادهای بارشی تامین می شود.
آب حاصل از ذوب شدن یخ یا برف نیز آب طوفان به شمار می رود.
پژوهشگران می دانستند که مواد معدنی مورد استفاده آن ها برای پوشاندن این ماسه، می تواند با آلاینده های آلی مانند آفت کش ها واکنش نشان دهند.
شاید قابلیت این ماسه برای پاکسازی آب از فلزات مضر طی مرحله تصفیه، بتواند منابع آب شهری را که بسته شده اند، دوباره باز کند.
شهرهایی با اقلیم مدیترانه‌ای مانند لس آنجلس می توانند آب طوفان را طی زمستان های مرطوب ذخیره کنند و آنها را در فصل های گرم به عنوان یک منبع بومی و کم هزینه مورد استفاده قرار دهند اما این منابع معمولا غیرقابل استفاده هستند زیرا با عبور از میان خیابان ها و رود ها، به مواد شیمیایی سمی آلوده می شوند.
“جو چاربونت”(Joe Charbonnet)، از پژوهشگران این پروژه گفت :
ما باید روشی برای پاکسازی آلاینده ها در اختیار داشته باشیم که فلزات سمی و مواد شیمیایی آلی را از بین ببرد.
ما انتظار داریم که این ماسه بتواند کار پاکسازی را انجام دهد و قابلیت‌های گوناگونی را به نمایش بگذارد.
شهرهایی که آب طوفان را در اختیار دارند، معمولا آن را به خاطر داشتن آلودگی هایی از جمله ذرات سرب نادیده می گیرند.
قرار گرفتن در معرض این مواد شیمیایی می تواند به بروز بیماری های عصبی و برخی از انواع سرطان منجر شود اما ؛
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، برکلی باور دارند که می توان این ماسه را در مکان هایی مانند محوطه پارک خودرو، قرار داد تا آب طوفان را جمع‌آوری و پاکسازی کنند.
آنها برای ساخت شبکه تصفیه، ذرات ماسه را با منگنز دی اکسید پوشاندند.
منگنز دی‌اکسید، یک ماده معدنی غیرسمی است که معمولا در خاک وجود دارد.
سپس، پژوهشگران به بررسی کیفیت عملکرد این ماده در مقیاس بزرگ پرداختند و آن را در آزمایشات گوناگونی در لس‌آنجلس و شهرستان سونوما در کالیفرنیا به کار گرفتند.
این پژوهش، در مجله “Environmental Science” به چاپ رسید.
